with
05ofciragi
Uçsuz bucaksız, engin bir çölün ortasında tek başımayım. Kulağımda çalan tatlı bir melodiden başka ses yok. Kimim ben? Neredeyim? Bana ne yapacağımı söyleyecek kimse yok mu? Sanırım bu macerada kendi yolumu kendim çizeceğim.
Etrafıma bakıyorum. Kumlar, yakıcı ve parıldayan güneş, ufak tefek taştan yapılar. Kafamı yukarı kaldırıyorum ve işte orada. Kocaman, dimdik bir dağ ve onun yarık zirvesi. Artık bir amacım var; o dağın zirvesine ulaşmak.
Journey derin ve sürükleyici bir oyun. Thegamecompany’nin daha önce piyasaya sürdüğü Flower oyununu oynayanlar bilecektir. O geniş çayırlarda, rengarenk çiçekleri rüzgarla birlikte dansettirirken hissettiğiniz o huzuru ve dinginliği Journey’de kumların arasında süzülürken hissediyorsunuz. Belki de çoğunuz bu muhteşem oyunu oynayıp bitirdiniz bile. Eğer aranızda oynamayan varsa bu yazıyı okumamanızı tavsiye ederim. Çünkü hiçbir şey bilmeden oyuna başlamak ve yolunuzu kendiniz keşfetmek isteyebilirsiniz.
Yolculuğa devam
Kumlar arasında ne yapacağımı bilmeden geziniyorum. Oraya nasıl tırmanacağım? Üzerimdeki cübbeden başka elimde hiçbir şey yok. Karşıma ne çıkacak bilmiyorum. Etrafta rüzgarda dalgalanan halılar var. Onlara doğru yaklaşıyorum. Dokunduğumda ise beni havaya uçuruyorlar. Halılar rüzgarda dansettikçe, ben daha da yükseğe çıkıyorum. Kumların arasında dolaşırken aniden benim tıpatıp aynım biri karşıma çıkıyor. O da benim gibi etrafta dolanıyor. Hemen onu takip etmeye başlıyorum. O bir yapay zeka mı yoksa gerçek bir oyuncu mu bilemiyorum. Çünkü hiçbir şekilde iletişim kuramıyorum. Tek yapabildiğim onu izlemek. Artık o, yoldaşım oluyor. Sonra birden kayboluyor. Geri geldiğinde ise atkısı daha uzun. Acaba aynı kişi mi? Yoksa başka biri mi? Birlikte uçuşan bayraklar topluyoruz ve topladıkça kendimize halılardan uzun yollar yapıyoruz. Yollar bizi taştan kalıntıların üzerine çıkarıyor. Yukarıya ulaştığımda ise beni başka biri karşılıyor. Benden oldukça büyük, beyaz cübbeli rahibeye benzer bir karakter. Işık saçarak benimle konuşuyor. Ne dediğini bilmiyorum ama meditasyon yapmaya başlıyorum. Uyandığımda yol arkadaşım yine ortadan yokoluyor.
Etrafıma bakıyorum. Kumlar, yakıcı ve parıldayan güneş, ufak tefek taştan yapılar. Kafamı yukarı kaldırıyorum ve işte orada. Kocaman, dimdik bir dağ ve onun yarık zirvesi. Artık bir amacım var; o dağın zirvesine ulaşmak.
Journey derin ve sürükleyici bir oyun. Thegamecompany’nin daha önce piyasaya sürdüğü Flower oyununu oynayanlar bilecektir. O geniş çayırlarda, rengarenk çiçekleri rüzgarla birlikte dansettirirken hissettiğiniz o huzuru ve dinginliği Journey’de kumların arasında süzülürken hissediyorsunuz. Belki de çoğunuz bu muhteşem oyunu oynayıp bitirdiniz bile. Eğer aranızda oynamayan varsa bu yazıyı okumamanızı tavsiye ederim. Çünkü hiçbir şey bilmeden oyuna başlamak ve yolunuzu kendiniz keşfetmek isteyebilirsiniz.
Yolculuğa devam
Kumlar arasında ne yapacağımı bilmeden geziniyorum. Oraya nasıl tırmanacağım? Üzerimdeki cübbeden başka elimde hiçbir şey yok. Karşıma ne çıkacak bilmiyorum. Etrafta rüzgarda dalgalanan halılar var. Onlara doğru yaklaşıyorum. Dokunduğumda ise beni havaya uçuruyorlar. Halılar rüzgarda dansettikçe, ben daha da yükseğe çıkıyorum. Kumların arasında dolaşırken aniden benim tıpatıp aynım biri karşıma çıkıyor. O da benim gibi etrafta dolanıyor. Hemen onu takip etmeye başlıyorum. O bir yapay zeka mı yoksa gerçek bir oyuncu mu bilemiyorum. Çünkü hiçbir şekilde iletişim kuramıyorum. Tek yapabildiğim onu izlemek. Artık o, yoldaşım oluyor. Sonra birden kayboluyor. Geri geldiğinde ise atkısı daha uzun. Acaba aynı kişi mi? Yoksa başka biri mi? Birlikte uçuşan bayraklar topluyoruz ve topladıkça kendimize halılardan uzun yollar yapıyoruz. Yollar bizi taştan kalıntıların üzerine çıkarıyor. Yukarıya ulaştığımda ise beni başka biri karşılıyor. Benden oldukça büyük, beyaz cübbeli rahibeye benzer bir karakter. Işık saçarak benimle konuşuyor. Ne dediğini bilmiyorum ama meditasyon yapmaya başlıyorum. Uyandığımda yol arkadaşım yine ortadan yokoluyor.